Vergeet-me-nietjes

Eerder deze week was ik heel trots op mezelf. Voor het eerst sinds weken was ik eens een keertje niet vergeten de lege flessen mee naar binnen te nemen in de supermarkt. Die vreugde en trots was van korte duur. Bij de kassa aangekomen, ontdekte ik dat ik ze vergeten was in te leveren. Triomfantelijk leken ze me aan te kijken vanuit mijn boodschappenkar. “Ha, dat onthouden is toch niks meer voor jou”, leken ze te zeggen…

En ze hebben gelijk. Die flessen… Inmiddels staan ze weer achterin mijn auto, wachtend op de volgende keer. Hopelijk worden ze dan wel ingeleverd.  Zo gaat het ook met mijn boodschappenlijstje. Ik noteer fanatiek wat ik nodig heb bij iedere supermarkt in mijn schrijfblokje. Om vervolgens zonder briefje in de supermarkt te belanden. En natuurlijk, behalve de gewone dingen, geen idee wat ik verder nog nodig had.

Eerst gaf ik mijn medicijnen en alle operaties de schuld. Maar langzamerhand zie ik van meerdere Sarahs om me heen dezelfde verschijnselen. Wij vergeten dingen. Steeds meer en steeds vaker. In eerste instantie was ik bang, dat ik dement begon te worden. Mijn oma was dat. Mijn moeder is nog zo helder als wat. Dus dacht ik, dat het misschien een generatie oversloeg. Totdat ik door 2 lieve dames gewezen werd op een boek van Francine Oomen: Hoe overleef ik de overgang? En echt, het is een aanrader. Grappig geschreven en zooo herkenbaar. Dement ben ik gelukkig (nog) niet.

Even terug naar mijn warrigheid. Overal in huis liggen leesbrillen. Uiteraard heb ik heel lang in de ontkenningsfase gezeten. Tuurlijk had ik geen leesbril nodig. Ik kon nog prima lezen zonder. Totdat ik er eentje mocht lenen van iemand. En echt, dat was alleen omdat het donker was. Daardoor kon ik het niet goed zien. Maar oeps… er ging een wereld voor me open. Sindsdien heb ik leesbrillen. Overal. Want ik raak ze regelmatig kwijt. Op mijn nachtkastje, beneden. En dan naar boven lopen met je “beneden-bril” op je hoofd en hem daar vergeten. Dus ligt er ook nog een bril in mijn kast in de woonkamer. Zo kan het niet meer misgaan, denk je dan. Helaas ken je mij dan nog niet…

Als ik ga opruimen, kan ik totaal niets meer vinden. In al mijn rommeligheid weet ik, over het algemeen, wel waar iets ligt. Tijdens het opruimen leg ik spullen op een logische plek. Althans op dat moment lijkt het logisch. Als ik dan iets nodig heb, is dat echt de plek waar ik ga kijken, denk ik dan. Was het maar zo simpel… Ik kan het gewoon niet meer vinden. Wat nou logische plek? En natuurlijk kom ik het weken erna weer tegen. Niet meer nodig op dat moment, maar wat ligt dat hier handig…

Ooit ben ik mijn bed uitgestapt en in de hoogste versnelling gegaan op weg naar mijn werk. Ik had de wekker weer eens te vaak uitgedrukt en dreigde dus te laat te komen. Onderweg leek het me toch te gaan lukken allemaal. Maar wat was het stil op de weg. Na een kwartier was ik al een flink eind opgeschoten. Toch rinkelde er ergens een belletje in mijn ontwakende brein. Alleen begreep ik nog niet helemaal waarvoor. Terwijl ik de Waalhaven inreed, viel het kwartje heel hard. Het was zondag… Ik kon weer naar huis. Dat was jaren geleden. En dus nog jong, fris en fruitig. Ach, het zal ook vast de aard van het beestje wel zijn.

Ik ga zo even terug lezen. Want uuuh… Waar ging deze blog ook alweer over?