Vandaag is het precies 6 jaar geleden, dat ik te horen kreeg, dat ik kanker had. Alweer 6 jaar en ook nog maar 6 jaar… Die dag werd de bodem onder mijn voeten vandaan geslagen en had ik er geen enkel besef van, dat mijn nieuwe normaal toen een begin maakte. Ik had geen enkel besef, dat mijn leven compleet zou veranderen. Gelukkig maar… Lees verder “Mijn nieuwe normaal”
“Als ik ooit borstkanker krijg, haal ze er dan maar af”, riep ik altijd. En oh, wat makkelijk gezegd. Want als je eenmaal voor die keuze staat, blijkt het toch niet zo makkelijk te zijn… Vandaag, vier jaar geleden lag ik bij te komen van een operatie van 9 1/2 uur… Lees verder “Afscheid…”
Het ligt sinds afgelopen maandag alweer klaar in mijn koelkast. Een duur middeltje… En morgen en overmorgen komt een speciale verpleegkundige die spuiten zetten. De eigen koerier van ApotheekZorg komt het leveren. Zich totaal niet bewust van wat er in het pakje zit. De zoveelste confrontatie met kanker voor mij… Lees verder “Een goedje, dat Thyrogen heet…”
Als ik naar huis mag, voel ik me eenzamer dan eenzaam. Mijn kind bij mijn moeder. Geen idee wanneer ik die weer ga zien. Ik vraag me af of het voor mijn katten wel zo gezond is, dat ik hier radioactief rondloop… Volgens de geleerden kan het geen kwaad. Ik krijg bezoek van allerlei lieve vrienden. En die blijven te lang. Want ze mogen maar 1 uur blijven op 1 meter afstand… Maar de meest dappere lieverds blijven wat langer. En daar maak ik me uiteraard ook weer zorgen om dan. Lees verder “Na de radioactieve slok….”
Met het jodium-arme dieet weeg ik alles netjes af. Want, des te strenger ik het volg, des te groter zal het effect van de uiteindelijke soldatenpil zijn. En als je leven in de waagschaal staat, dan is zelfs minder kaas eten te overzien…
Lees verder “Ik herinner me de dag, dat… ik mag “stralen” door een radioactieve slok – deel 2″
En dan komt het moment, dat ik me af ga vragen waar die schildklierkanker vandaan komt. Overdag ben ik, voor zover de vermoeidheid het toelaat, mijn vrolijke en optimistische zelf. ’s Avonds alleen in mijn bed komen de angsten, de wanhoop en de vragen boven drijven… Lees verder “Ik herinner me de dag, dat…. ik zoek naar antwoorden”
Dat het leven van een kankerpatiënt niet over rozen gaat, moge duidelijk zijn… Dat je daarbij te maken krijgt met allerlei bijwerkingen van medicijnen en van restverschijnselen, maakt het er allemaal niet makkelijker op…. Lees verder “Kanker en bijverschijnselen…”
De dag komt snel, dat ik me moet melden in het Daniël den Hoed ziekenhuis in Rotterdam. En het begint langzaam tot me door te dringen, dat het wel eens wat langer kan gaan duren, dan ik in gedachten heb…. De zenuwen gieren door mijn keel, want hé, ik heb toch écht schildklierkanker en dan als bonus ook nog uitzaaiingen…. En dan zit daar ook nog eens een arts, die ik niet verwacht. Later zal blijken, dat ik het niet beter kan treffen… Lees verder “Ik herinner me de dag, dat… ik me moet melden in het Daniël den Hoed”
Eerder deze week was ik weer bij mijn oncoloog. Een geweldig mensen-mens, die zowel altijd recht voor z’n raap is, als op een zachte manier met me omgaat. Sowieso al twee eigenschappen, waarvan het knap is, dat een arts ze kan combineren… “Mijn” dr. Koppert kan dat. En ik neem steeds weer mijn petje voor haar af. Wat een kanjer van een arts en vrouw! 🙂
Op 9 mei 2014 krijg ik het bericht, dat ik schildklierkanker heb. Hoe groot de spoed is, blijkt als ik 16 dagen later onder het mes ga. Op 22 mei wordt mijn halve schildklier verwijderd….
Lees verder “Ik herinner me de dag, dat…. het allemaal nog erger wordt”
