Dankbaar

Het zonnetje piept af en toe naar binnen. Alle katjes liggen te slapen. De rust hangt in ons huis. Op de achtergrond klinkt Adèle… Wat een powervrouw. Ik hou zo van die stem en de kracht, die ze daardoor uitstraalt. De stilte wordt alleen door haar uithalen in “Turning tables” en “When we were young” onderbroken. En het geeft me altijd weer kippenvel. Heerlijk… Ondertussen staat mijn laptop klaar voor een volgende website…

Tussen al mijn creatieve uitspattingen door, waar ik heel blij van word, komen gelukkig ook nog aanvragen voor het schrijven van teksten. Voor een website. Of het redigeren van teksten voor een website. Voor het meedenken hoe het beter en vloeiender kan. En dat blijf ik altijd weer zo heerlijk vinden. Soms een uitdaging ook. Buiten mijn comfortzone. Maar ook die uitdagingen ga ik aan. Op dit moment liggen er teksten klaar van iemand, die, net als ik, kindercoach is en druk bezig is haar praktijk op te zetten. En hoewel dat voor mij simpel lijkt, is dat een uitdaging om het in háár woorden te zeggen en niet in de mijne. We hebben vorige week een leuk en uitgebreid gesprek gehad. Ik heb er alle vertrouwen in, dat het goed gaat komen.

En ik ben dankbaar… Dankbaar, dat het, ondanks de vervelende Corona perikelen, goed gaat. Vorige week heeft de cardioloog me verteld, dat mijn hart sterk is, goed klopt, geen lekkages heeft en mijn aorta er goed lijkt uit te zien. Het hart van een leeuw dus! Mijn omaatje, die 90 is geworden, riep altijd, als haar gezondheid werkt gecheckt: “Ik heb de bloeddruk van een jonge meid.” Hopelijk geldt dat voor mijn hart ook. Want mijn hart heeft al heel wat hartzeer te verduren gehad, maar ik zag het prachtig kloppen op de echo. Wat een bijzonder gezicht is dat. De laatste keer, dat ik een hart op de echo zag kloppen was het het mini hartje van mijn Sem.

Dankbaar ook, dat ik eindelijk, naast de reguliere zorg, niet alleen op zoek ben gegaan naar alternatieven, maar daadwerkelijk een afspraak heb gemaakt. Bij een acupuncturiste. Ik had haar al een tijdje op het oog, toen een lieve dame mij vertelde, dat ze zulke goede ervaringen had met haar. Dat was het laatste zetje wat ik nodig had. De afspraak stond al weken en vorige week was het dan eindelijk zover. Een beetje nerveus was ik wel, want het hele naalden gebeuren heb ik op een andere manier meegemaakt. Ik had ook totaal geen voorstelling wat ik hiervan moest verwachten. Gelukkig legde ze het geduldig en duidelijk uit. En daar gingen 9 naalden. Mijn draakjes noemde ze ze. Op mijn maag en longenmeridianen.

En hoeveel ik er zelf ook van weet en erin geloof, het blijft me verbazen wat het in beweging zet. Op het moment, dat ze de naald in mijn longmeridiaan zette, kreeg ik ruimte om te ademen. En ik ben niet voor niks wie ik ben, zonder me af te vragen of ik het me verbeeld. Maar het is echt zo. Ik ben inmiddels bijna een week verder en het ademen gaat me iets makkelijk af. Er is ook heel veel in werking gezet voor het verwerken van verdriet, het weer in beweging komen van alles in mijn lijf en leven. Zo voelt het. Loslaten en verder gaan. Verwerken en weer door. Het voelt ruimer, lichter en ik ben er dankbaar voor. Want een paar weken terug ging het niet zo geweldig met me. Maar eindelijk begin ik weer licht te zien aan het einde van de tunnel.

Volgend jaar hoop ik een nieuwe ruimte gevonden te hebben. Waar ik weer volop kan draaien met cursussen, workshops, massages en coaching kan geven. Ik kan me er nu al op verheugen. En ik ben zo benieuwd waar ik terecht ga komen. Want dat is nog niet echt in zicht. Op de één of andere manier heb ik er wel rust van. Want het voelt alsof het goed gaat komen. Alsof het universum beter voor me zorgt, nu ik meer aan mezelf ga denken… Ik ga aan de slag. Met een hele mooie website van een gloednieuwe kindercoach. Op haar manier.