Moedeloos…

Ik ben verkouden… Snipverkouden… Alweer… Eerstvolgende mogelijkheid om te testen? Maandag in Zoetermeer. Ik word al moedeloos als ik het zie staan. Aangezien ik maandag voor allerlei testen naar de cardioloog moet, is dat helaas te laat. En dus moest ik vanmorgen bellen. Eerst met de huisarts.

Daar krijg ik de assistente aan de lijn. Mijn eigen huisarts is er niet. Zijn vervangster op vakantie. En dan schiet ik meteen al vol. Moet ik nou een huisarts, die ik totaal niet ken, uitleggen wat er de afgelopen jaren is gebeurd? Om vervolgens te vragen of zij iets voor me kunnen betekenen?? De assistente hoort mijn aarzeling en waarschijnlijk ook de opkomende tranen. “Heeft u het ziekenhuis zelf al gebeld”, vraagt ze. Nee, nog niet gedaan. Dat zou verstandig zijn, volgens haar. Misschien, dat het toch nog mag, met bepaalde voorzorgsmaatregelen.

Als ik de afdeling cardiologie bel, krijg ik een hele lieve dame aan de telefoon. En kom ik acuut niet meer uit mijn woorden. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik word er allemaal zo moedeloos van. Al 2 jaar ben ik bezig met onderzoeken naar mijn kortademigheid. COPD in combinatie met astma, constateerde de longarts een paar maanden terug. Allergieën spelen ook een rol. Maar mijn tekort aan adem wordt zo snel erger, dat de longarts ook naar mijn hart wil laten kijken door de cardioloog…

Die doorverwijzing is al maanden geleden. Maar door de 1e golf duurde het lange tijd om alle achterstanden in te halen. Een paar weken geleden sprak ik de plastisch chirurg. Omdat mijn borstreconstructie te strak staat, gaat hij een spier “klieven”. Ook daar heb ik inmiddels al bijna 2 jaar steeds meer last van. Zere schouder, zere arm, pijn in mijn rug. Ik zal blij zijn, als dat allemaal eens wat minder pijnlijk wordt. Nog even door de pijn van die operaties (aan beide kanten) heen. En hopelijk ben ik dan weer zo goed als nieuw. Maar, zegt hij, als je zo kortademig bent als nu, ga ik je niet opereren. Eerst maar even de cardioloog afwachten.

Eindelijk is het maandagochtend dan zover… Maar ik ben verkouden. Zoals iedere winter. Alleen nu valt het iedereen op. Inmiddels is natuurlijk ook wel duidelijk door de testen bij de longarts, dat wat ik voor verkoudheid hield in het najaar, waarschijnlijk ook veroorzaakt wordt door een flinke allergie voor boompollen. En na de storm de afgelopen week, zullen er vast genoeg ronddwarrelen… Ik word ook altijd verkouden als ik nerveus ben. Voor iedere operatie was ik snotverkouden de afgelopen jaren. Maar goed, ik wil ook geen risico’s nemen voor andere mensen. Dus bel ik het ziekenhuis.

De dame aan de telefoon is echt héél lief. Ze hoort mijn verhaal aan en heeft alle begrip voor mijn moedeloosheid en gesnik. Want inmiddels ben ik ook al 2x getest de afgelopen tijd, vertel ik. Allebei negatief. Ik kan toch niet bij ieder kuchje of verkouden bui weer gaan laten testen? Ze gaat het navragen of er mogelijkheden zijn. Het duurt even, voordat ze terug is met een aantal vragen. Als ik ze heb beantwoord, blijkt dat het toch verstandiger is om mijn afspraak te verzetten. En al ben ik daar verdrietig om, ik snap het helemaal. Ik word vooral moedeloos van dat testbeleid. Er zit een teststraat op nog geen 10 minuten van mijn huis. Maar daar kan je nooit terecht. Er wordt van mij verwacht, dat ik ruim een uur reistijd spendeer aan een test, die 2 minuten duurt.. Of, zoals vanmorgen via mijn DigiD te zien was, over 4 dagen met een reistijd van bijna 2 uur. Toch te gek voor woorden?

Het zou fijn zijn als die sneltesten ook ingezet kunnen worden voor dit soort gevallen. Of dat het testbeleid heel veel verbeterd. Zodat een afspraak, die al zo lang heeft geduurd, gewoon door kan gaan als ik niet positief word getest. Maar hoe moedeloos ik hier ook van word, ik moet het er maar mee doen. En ondertussen hoop ik, dat we voor 10 november niet in totale lockdown gaan… Want dan gaat het weer niet door.