Het leven is betrekkelijk…

We zwaaiden mijn vader uit. Sem en ik…. Sem op de arm van zijn trotse opa. De allergrootste vrienden van elkaar. En omdat ze allebei weer straalden (want ze waren weer bij elkaar), wilde ik een foto nemen. Dat geluksmomentje vastleggen. Het was al even geleden zo’n foto. Om de simpele reden, dat de mobiels nog niet uitgerust waren met camera’s. En zo’n foto dus met een fototoestel genomen moest worden. Maar dat toestel deed het niet…

“Ach”, zei mijn vader: “Doen we volgende keer wel weer” Maar de volgende keer, dat ik hem zag, lag hij doodstil op een bed. De apparatuur naast hem uitgeschakeld. Bloed in zijn grote snor. Zijn ogen gesloten. En ik wilde gillen… Gillen, dat de apparatuur aangezet moest worden… Dat ze íets moesten doen. Maar ze konden niets meer doen. Op, over, uitgezwaaid. In één klap mijn allerliefste vader en Sems Popa kwijt. De volgende keer om zijn ogen te zien stralen bij het zien van zijn kleinzoon kwam niet meer. Nooit meer een foto kunnen nemen van die band, dat geluk, dat ze samen hadden…

En wat deed dat onnoemelijk veel pijn. Wat een verdriet. Wat een groot gapend gat in ons hart en ons leven. Het is nooit meer geworden zoals het was. Zo zorgeloos. Zo levend zonder het besef, dat het opeens over kan zijn… Het voelde alsof mijn hart uit mijn lijf werd gerukt. En uiteindelijk moest ik het Sem vertellen. Vier dagen voor zijn 4e verjaardag. Die verjaardag, die nauwelijks gevierd is. Door lieve vrienden werden de slingers opgehangen. Met zijn vriendinnetje destijds versierde hij zijn eigen taart. En hem zien genieten, voelde alsof mijn vader er toch een beetje bij was.

Vandaag is het al (en nog maar) 10 jaar geleden, lieve pap. We gaan door zonder jouw lijfelijke aanwezigheid. En wat kan ik je nog steeds innig missen. Je eeuwige optimisme. Je altijd klaar staan om te helpen. Je hart onder de riem. Je trots op mij. Je trots op Sem. Je oprechtheid. Je eerlijkheid. Je twinkelende ogen. Je grote snor, waar je zo trots op was. Je grijns als je weer een rotgeintje uithaalde. Je ogen, die vuur konden schieten als je boos werd. Je gezicht wat begon te glimmen als je ons zag. Je armen, die me getroost hebben en beschermd. Je “Het komt allemaal goed”. Je onvoorwaardelijke liefde. Je zo ongelofelijk écht pappa en opa zijn…

En vandaag is het dan zo’n dag, dat het weer even heel heftig binnenkomt. En dat ik je even extra hard mis. Pasgeleden stelde Sem mij de vraag hoe ik dood wilde gaan, als ik mocht kiezen. En daar moest ik even over nadenken. Voor jouzelf was het heel fijn,dat het in één klap over was. Geen gemier met pogingen tot revalidatie. Geen frustraties met niet meer kunnen doen wat je altijd had gedaan. Geen opnieuw moeten leren praten, lopen en alles wat erbij hoort. Dat is je gelukkig bespaard gebleven. Voor ons was het moeilijk te bevatten. En dus is er voor allebei iets te zeggen. Ik hoop, dat ik nog de kans krijg om afscheid te nemen van de mensen om me heen.

Vandaag was er weer even dat besef, dat het leven heel betrekkelijk is. Maar ook dat liefde oneindig is… Love you, lieve pap ❤ Voor altijd in mijn (ons) hart totdat we elkaar weer gaan zien.