Ik kwam hem eerder deze week tegen. Een herinnering van 7 jaar geleden… En met die herinnering kwam ook dat machteloze gevoel weer boven. Het gevoel, dat ik misschien niet meer voor mijn kind zou kunnen zorgen. Dat hij mij al veel sneller zou moeten missen dan we hadden verwacht. Het gevoel, dat ik het niet zou overleven. Het gevoel, dat ik niets anders kon doen dan me overgeven aan mijn artsen. Niets meer in de hand. Niets meer zelf onder controle.
Mijn tumor, die de grootte van de helft van mijn schildklier bleek te zijn, had ook nog een uitzaaiing in mijn eerste lymfeklier. Dat was het moment, dat ik werd doorverwezen naar een ziekenhuis waar je niet aan elkaar vraagt wat je mankeert, maar wáár je het hebt. Een ziekenhuis, gespecialiseerd in kanker. Mijn arts daar verwijderde 7 jaar geleden de rest van mijn schildklier en zo’n 35 (als ik het me goed herinner) lymfeklieren in mijn hals aan 1 kant.
En daarmee ging ik er vanuit, dat het leed geleden zou zijn. Even mijn schildklierhormoon medicijnen instellen, zo’n maand of 3 hadden ze me verteld, en klaar. Doorrrr met de rest van mijn leven. Alleen had niemand mij erop voorbereid, dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik wist niet, dat ik altijd restverschijnselen zou houden. Ik wist niet, dat het geen maanden, maar jaren zou gaan duren om mijn medicijnen goed in te stellen. Ik wist niet, dat ik altijd moe zou blijven. Ik wist niet, dat ik altijd en overal rekening moest gaan houden met mijn energieverdeling.
Ik wist niet, dat ik tijdens een hypo vreemde angsten zou krijgen en leeuwen en beren op mijn weg zou zien. Ik wist niet, dat het invloed had op mijn gevoel. Ik wist niet, dat ik af en toe in een dip zou raken. Ik wist niet, dat mijn nagels zouden breken en mijn haar zou uitvallen. Ik wist niet, dat mijn lijf pijn zou gaan doen en bij een ergere hypo mijn spieren zouden verkrampen. Ik wist niet, dat ik het koud zou krijgen en niet meer warm zou worden.
Ik wist ook niet, dat tijdens een hyper mijn hart als een razende tekeer zou gaan en ik altijd maar weer die onrust in mijn lijf en hoofd zou voelen. Ik wist niet, dat ik zou gaan beven en mijn lijf soms niet onder controle zou hebben. Dat ik het warm en klam zou krijgen, totdat het ondraaglijk was. Ik wist het allemaal niet. Niemand heeft me ooit verteld, dat ik 30 kilo aan zou komen in 7 jaar tijd. Niemand kon me van tevoren vertellen van dat eeuwige energietekort…
En plotseling was daar in ieder geval voor een tijd de juiste balans in mijn medicijnen… En dus knokte ik door, zette mijn eigen bedrijf op en probeerde aan alle kanten, met hier en daar wat beperkingen, mijn leven zo normaal mogelijk te leven. Een ander leven. Want alles was anders en zou nooit meer hetzelfde worden. Het lukte op de meeste dagen om de kanker te parkeren. Maar dat dat spook om de hoek ligt te loeren, blijkt steeds weer als iets ontregeld raakt.
Vorig jaar kreeg ik last van mijn heup. Zoveel last, dat ik heel moeilijk nog kon lopen. Kanker? Voor zover de onderzoeken uitwezen gelukkig niet. Afgelopen december bleek mijn longcapaciteit met 15% verminderd te zijn. Hoe dan? En wat is de oorzaak? Vanaf januari dit jaar neemt mijn energie af. De afgelopen weken zelfs zo erg, dat ik in de ochtenden werk en in de middag slaap. En dan blijkt, dat mijn medicijnen niet meer voldoen en mijn schildklierhormoon weer compleet in de war is. En altijd is daar weer dat kankerspook. Want wat als…
En toen was gisterenavond dat moment daar, dat mijn zoon naar een feestje ging. En in plaats van een kind stond daar een jongeman. En wat voor eentje… Trots ben ik op die knapperd, die ook nog eens sociaal is. Die het zo naar zijn zin heeft gehad op het feest. En die er rekening mee hield, dat hij wat vroeger naar huis ging, omdat ik anders te moe zou zijn om hem op te halen. Met wie ik heerlijk heb zitten kletsen na het feest. Over van alles en nog wat.
Een jongen, van wie ik weet, dat hij een mooi mens is. Met zijn eigen visie op dingen. Ontdekkend en puzzelend onderweg in zijn leventje. En ik zie en heb vertrouwen, dat hij zijn weg wel vindt. Wat ben ik blij, dat ik daar nog steeds een stukje van mag zijn. En terwijl ik dit schrijf, denk ik ook wel, dat het met mijn medicijnen enzo wel goed gaat komen. Nog even een weg te gaan. Wat zal ik blij zijn als het allemaal weer goed werkt. En ondertussen ga ik genieten van dat mooie mini-mens wat bij me woont…
Take 50 