Zomervakantie

Het voelt anders deze zomer. Anders door de regen en wat lagere temperaturen van de afgelopen tijd. Anders doordat we al zo lang samen thuis hebben gezeten. Anders omdat er niet echt de keus is om op vakantie te gaan. Althans niet in mijn idee. Eindelijk zou ik met wat minder moeite me een vakantie voor ons samen kunnen veroorloven. Door de lage prijzen op dit moment. Maar ik durf het niet aan…

Dus heb ik vanmorgen kussens uit de schuur getrokken om er een beetje vakantie van te maken. En terwijl de vlinders zich tegoed doen aan de bloemen in mijn vlinderstruik, heb ik mijn boek gepakt. Het 2e deel van de zeven zussen. De temperatuur buiten is heerlijk. Met af en toe een heerlijk briesje tussendoor. Onze katjes doen het goed. Die liggen direct languit te genieten. De ene op hun bankje, de andere heerlijk in de schaduw van één van de struiken in de tuin. 

Ik ben inmiddels aan mijn 3e kopje koffie bezig. En ben tot aan bladzijde 77 gevorderd in mijn boek. Af en toe klinkt er een stem, die iets roept, laat een schip op Het Spui hierachter van zich horen. En hoewel er nog heel veel moet gebeuren in mijn Praktijk, lijk ik een relatieve rust te kunnen vinden op deze ochtend… Mijn lijf heeft ook weer een gil gegeven. Afgelopen zondag sloeg mijn rug vast. Op zich niet heel raar, maar wel heel vervelend. Gelukkig kon ik maandag terecht bij de fysio om het weer los te krijgen, want lopen lukte nauwelijks meer. 

Het gevolg is wel, dat ik weer alles moet plannen. Vanmorgen wilde ik eigenlijk boodschappen halen. Maar sjouwen, dat gaat vast niet goedkomen. En mijn volgende fysio afspraak staat pas op voor morgen. Eerder deze maand ben ik weer onder de scan geweest. Net als met mijn MRI scan in de maand hiervoor, op verdenking van uitzaaiingen. Zowel longarts als orthopeed zien gelukkig geen aanwijzingen van vreemde plekken. Maar allebei zeggen ze er nog wel bij, dat ze niet alles kunnen zien. En met de opluchting blijft toch ook altijd juist díe opmerking ergens in mijn achterhoofd hangen….

Het blijft een kl… ziekte. Vorige week kwam het bericht van een heel jong lotgenootje, dat ze de Kerst helaas niet meer gaat halen. Een paar dagen geleden is mijn lieve buurman met zijn vrolijke twinkelogen overleden aan kanker. Ik raak er soms boos van en soms ook lamgeslagen. Want het blijft zo’n zwaard wat altijd boven je hoofd blijft hangen. Ik kan maandenlang doen alsof er niks aan de hand is, maar uiteindelijk is er wel weer een bericht van iemand anders of een onderzoek van mezelf wat weer roet in het eten gooit. Dan word ik weer geconfronteerd met de vergankelijkheid…

En toch wil ik gaan genieten deze zomer. Want ik ben zo blij met mijn nieuwe Praktijk ruimte. Hopelijk kan ik in het Najaar daar weer gewoon mijn cursussen en workshops gaan draaien. Mijn massages en energetische behandelingen doen. Mijn coaching gesprekken houden. Ik was heel enthousiast begonnen en wordt nu even terug gefloten door mijn lijf. Terwijl ik vanmorgen even niet op gang kon komen en schuifelend, stapje voor stapje vooruit kwam, bedacht ik me ook iets: ik ga langzaam een beeld vormen hoe ik het wil in de toekomst. Wat (en wie) laat ik achter en wat neem ik mee of ga ik helemaal anders doen? 

En ik weet, dat ik er wel kom. Zoals altijd… Gewoon met kleine(re) stappen verder. Want ook die weg van 1000 mijl begint met 1 enkele stap. Sem gaat steeds meer zijn eigen weg. Ik word heel blij als ik in mijn Praktijk ruimte ben. Die Summer school, die ik wilde gaan geven, gaat er wat anders uitzien, maar leuk wordt het altijd! Ik ga weer steeds bij mijn gevoel te rade of ík iets wel leuk vind om te doen. Of ík er blij van word. Of mijn lijf er blij van wordt. Zolang ik ook kan genieten van ochtenden als deze, dan kom ik er vast wel…