Emotie Shopping

Emotie Shopping… Dat heb ik vandaag gedaan. En voor iedereen, die denkt, dat ik vooral veel schoenen, kleding of lekkere repen chocolade heb gehaald… Nee, niet echt. Vandaag deed ik boodschappen. De gewone boodschappen. Ademloos heb ik toegekeken hoe dat gaat op dit moment.

Eerst even naar de Zeeman, sokken halen en wat terugbrengen. Aardige dames daar altijd. Eentje mét en eentje zónder mondkapje. Op mijn vraag of ik dat ding op moest wat in mijn zak zat, was het antwoord dus ook, dat het mág. Ik besluit het niet te doen, omdat er verder geen andere klanten in de winkel zijn. En uiteraard hou ik netjes afstand, terwijl één van de dames me wijst waar datgene ligt waar ik naar op zoek ben…

So far, so good. Door naar de Dirk voor de gewone boodschappen. Ik parkeer mijn auto in de parkeergarage waar het over het algemeen niet al te druk is op dit vroege tijdstip. Als ik de lift uitkom, staat er een blokkade voor mijn neus… De tafel met ontsmettingsmiddel voor kar en handen staat zo opgesteld, dat ik met geen mogelijkheid op een veilige manier afstand kan houden van de mensen, die daar gebruik van maken. Niet erg handig dus…

Vol goede moed zet ik mijn mondkapje op. Aangezien ik ook massages en energetische behandelingen geef met zo’n ding op mijn neus en dat eigenlijk prima gaat, lijkt mij dat ook dat boodschappen doen wel moet lukken. Helaas begint er zich al file te vormen achter mij, omdat ik sta te wachten op de groenteboer, die in diep gesprek met iemand is en de ingang blokkeert met zijn karren. Ook niet erg handig, denk ik dan… Omdat mensen achter mij beginnen te zuchten en steunen, wurm ik me er doorheen, terwijl ik vraag of ik er misschien even langs mag.

Bij het eerste pad hap ik al naar adem. De helft van de mensen heeft dat ding niet op. En het begint me op te vallen, dat juist déze mensen ook geen enkele moeite doen om afstand te houden… Want?? Ze zijn toch wel veilig? Omdat ik dat mondkapje wel op heb? Ik merk, dat ik me er aan begin te irriteren. Terwijl ik netjes wacht, totdat iemand zijn vlees heeft uitgekozen, schiet een oudere dame voor me om iets te pakken. Zou ze slecht zien? Misschien zag ze niet, dat ik stond te wachten? Ik geef haar maar het voordeel van de twijfel…

Tussendoor ga ik op zoek naar een rustig pad, waar ik dat mondkapje even af kan zetten, want ik heb het inmiddels flink benauwd… Tussen de eieren en het brood neem ik een aantal flinke teugen lucht, zet het onding weer op en wacht netjes op mijn beurt om wat broodjes te pakken. En natuurlijk is er weer iemand, die het nodig vindt om schouder aan schouder met me te staan, zodat hij nét even wat sneller zijn boodschappen kan doen. Inmiddels stijgt mijn irritatieniveau, dat ik normaal gesproken met mijn ademhaling vrij snel onder controle heb. Vandaag niet, want ik kan niet normaal ademen.

Bij de kassa heb ik nog maar de helft van mijn boodschappen op de band, als de caissière al begint met bliepen. Ik voorzie problemen. Want het gaat me natuurlijk nooit lukken om op twee plaatsen tegelijk te zijn. Ik krijg het dan ook letterlijk en figuurlijk benauwd. Terwijl ik zo snel mogelijk, hijgend en puffend onder dat masker, de boodschappen weer in probeer te pakken aan de andere kant, wordt blijkbaar iedereen ongeduldig. De caissière blijft het eindbedrag maar roepen. De oudere dame na mij begint te zuchten en te steunen en komt zo ongeveer naast me staan.

Als ik zeg, dat ik zometeen de ruimte wil om te pinnen, kijkt ze me vreemd aan. De caissière noemt, zeer geïrriteerd, nog een keer het bedrag en snauwt me toe, dat ik nú moet komen pinnen, zodat ze verder kan. Op mijn “Wat een geduld allemaal” krijg ik boze blikken. Het is overigens dezelfde caissière, die de laatste keer, uitgebreid met haar collega aan het praten was, mij als klant volkomen negeerde, maar nu wel eist, dat ik naar haar luister… Hoe bijzonder… Pfff, ik doe mijn mondkapje maar even onder mijn kin, want ik krijg het flink warm… Inmiddels ben ik gelukkig weer thuis en heb voorlopig even genoeg boodschappen voor de komende tijd in huis.

Misschien kunnen we met z’n allen afspreken, dat we wat meer rekening houden met elkaar. Misschien kunnen we wat meer geduld opbrengen voor elkaar. Misschien kunnen we beter op elkaar letten. Zullen we afspreken om elkaar met respect te behandelen? Met of zonder mondkapje, respecteer andermans mening over hoe ze met die Corona om willen gaan. En dat begint al met afstand houden en geduld hebben… Ik ga even op adem komen… Letterlijk…!!