Een nieuwe huisgenoot…

Eerder deze week had ik even een dipje. Voornamelijk door het weer aan het werk kunnen en vervolgens weer op de rem moeten… Remmen, terwijl je gas wilt geven, zeg maar. Met de zoveelste persconferentie in het vooruitzicht werd ik er allemaal niet vrolijk van. Ook niet van de berichten, dat de reguliere zorg weer wordt afgeschaald. Want dat maakt, dat ik waarschijnlijk binnenkort weer niet naar de cardioloog kan. En als gevolg daarvan wordt mijn operatie aan mijn borstreconstructie voor de zoveelste keer uitgesteld. Maar toen kreeg ik een appje van een vriendinnetje….

Of ik nog steeds op zoek was naar een kitten, vroeg ze… Uh, ja, en toen opende ik de link, die ze me had gestuurd. En was compleet verliefd…. 4 kleine koppies staarden me aan. Twee cyperse, een zwart/witte en eentje, die op onze Snoet leek. Vooral het verhaaltje erbij was heel leuk. En dat deed me besluiten om direct te reageren. Voordat Sem thuis kwam uit school, had ik al een afspraak gemaakt voor de volgende dag. We mochten komen kijken. Naar de cyperse kittens en de zwart/witte. En dus appte ik Sem, dat ik een verrassing had als hij thuis kwam.

Sem had ook een beetje een dipje de laatste dagen. En als dit hetzelfde effect op hem had als op mij, zou het wel goedkomen, dacht ik zo. En natuurlijk kreeg hij grote ogen,toen ik hem de foto liet zien en vroeg of hij nog een leuke naam wist voor een katertje. Hij pinkte zelfs een traantje weg, zo blij was hij. Dus gingen we de volgende dag op pad naar Mijnsherenland. Een kwartiertje rijden bij ons vandaan. Kattenmand mee, want wie er ook uitgekozen zou gaan worden, ze waren al wat ouder en mochten meteen mee. In de auto zaten we allebei te stuiteren, zo benieuwd waren we…

Toen we aankwamen op de plaats van bestemming, kwamen we in een dierenparadijs terecht. Allemaal kittens in elkaar verstrengeld. Onmogelijk om daar niet verliefd op te worden. Maar het bleek, dat alleen de zwart/witte nog over was. Omdat Sem zijn oog had laten vallen op één van de cyperse, ging ik heel even twijfelen. Ik vroeg hem nog of hij dan verder wilde zoeken, maar toen hij dat katertje oppakte, zag ik iets veranderen… Het motortje van het katertje ging aan en hij spinde, dat het een lieve lust was. Op het moment, dat hij ook nog kopjes ging geven, was zoonlief verkocht… “Nee hoor, mam, we hoeven niet verder te zoeken”, zei hij.

En zo kwam het, dat sinds dinsdag deze knappe kleine gozer bij ons woont. Spike is hij gedoopt. Gewend aan honden, katten en kinderen, dus voor de duvel niet bang… Hij moet wennen aan onze Kitty, die af en toe wat blaast en aan onze Snoet, waar hij hard tegen gromt (voor zover zijn stembandjes het toelaten). Maar hij is al een paar keer beneden geweest en zo brutaal als de neten. Pikt snoepjes van Kitty (niet heel gek, dat hij dan een boos geblaas over zich heen krijgt) en zit overal aan, tot stomme verbazing van Snoet.

Ik geloof wel, dat het snel goed gaat komen. Binnenkort dendert hij vast door het hele huis. Nu nog een keer die rooie kitten, die ik al mijn hele leven wil… 😉