Moe…

Vanmorgen was ik heel vroeg wakker. Terwijl het zonlicht langzaam door mijn gordijnen sijpelde, zag ik één van mijn katten naar me kijken. Hij heeft altijd direct in de gaten, dat ik “eindelijk” wakker word. Ik rek me even uit en voel aan alle kanten de vermoeidheid en pijn. Het is rond 6 uur en ik hijs mezelf overeind om mijn katten naar buiten te laten. Terwijl ik de achterdeur open, komen de zonnestralen en een zwoel windje op me af…

Trek in een ontbijtje heb ik nog niet, dus laat ik me op de bank zakken. Ik trek een dekentje over me heen en pak mijn boek. De Zeven Zussen. Ik mocht hem lenen en heb het eerste deel bijna uit. Maar ik merk, dat mijn ogen steeds dichtvallen. Ik kan me niet concentreren op de letters… 

Sem komt naar beneden. En aan zijn ogen te zien, die nog dik zijn van de slaap, is hij net zo moe als ik. Hij pakt zijn mobiel en gaat weer naar boven. Terwijl ik nog zeg, dat we zo even een ontbijtje gaan maken, voel ik die hamer neerkomen. De hamer van vermoeidheid, die een einde maakt aan plannen. Die hamer, die ik de laatste jaren zo goed heb leren kennen helaas. En ik geef eraan toe. Ik ga liggen en weet nog net, dat ik het dekentje over me heen trek. Pas rond 11 uur schrik ik wakker. En ik kan eigenlijk nauwelijks geloven, dat ik uren heb geslapen…

Maar het was me ook het weekje wel. Wat veelbelovend begon als een week, waarin ik heel veel werk voor Angle zou kunnen gaan verzetten, bleek een week van heel veel vervelende telefoontjes te worden. Een week van wachten. Een week van (te veel) actie. Sem kreeg nieuwe kasten en een nieuw bureau. Besteld bij Ikea. Door hen bevestigd, een bericht van de vervoerder, dat ze dinsdag tussen 08:00 en 9:20 alles zullen afleveren. So far, so good. Althans, dat dacht ik… Tot ik rond kwart voor 10 nog niemand had gezien, maar wel een mail van de vervoerder krijg met een afleverbewijs. En dan voel ik direct aan mijn water, dat dit geen makkelijke week gaat worden…

Want afgeleverd? Waar dan? Hier is het niet… Na bellen met de vervoerder, die alleen maar zegt, dat ik Ikea moet bellen. Bij Ikea duurt het een eeuwigheid voordat ik iemand aan de lijn krijg. En die vindt het heel vreemd, maar kan het opnieuw inplannen. Voor 25 juni….Waaaat??? Zij maken een fout en ik moet nog 9 dagen wachten?? Eén van mijn vriendinnen stelt voor om het dan zelf te halen. En dat doen we. We sjouwen ons rot en bij het inladen blijkt, dat het bureau er niet meer bij kan. Dus de vraag of ze het na kunnen sturen? Ook dat gaat met de nodige vraagtekens… Dus besluit ik, dat het bureau later wel komt. 

Dan volgt een stressvol gedoe rond een Coronatest, die gedaan moet worden, omdat ik a.s. dinsdag een fietstest krijg. Protocol. Maar dan eentje, waarbij ik meer gevaar loop om de test te laten uitvoeren, omdat ik uiteindelijk weer uren onderweg ben voor een test van 2 minuten. Niks hier in de buurt volgend de GGD. Na heel veel bellen, gesprekken met allerlei mensen, die echt hun best doen voor me allemaal, mag ik uiteindelijk afgelopen vrijdag hier in de buurt getest worden. En voor iedereen, die het voor de lol wil laten doen: ik raad het af… Het stokje in je keel maakt, dat je gaat kokhalzen en hoesten. Het stokje in je neus reikt bijna tot je hersenen. En veroorzaakt bij mij direct een bloedneus en een zeer oor… Maar ik heb hem gehad. Maandag de uitslag.

Zo werd het een heel intens weekje. Met alles ook nog in 1 dag in elkaar willen zetten. Dat laatste is niet gelukt. Het laatste deurtje en blok met laatjes gaan er vandaag in. Het bureau moet ik nog steeds halen. Maar het is tenslotte bijna zomervakantie… Urenlang bellen met iedereen helpt ook niet mee aan de rust vinden. Dus ga ik vandaag mijn gemak houden. Beetje de vijver in orde maken. De laatste hand leggen aan Sems kasten. Beetje lezen, buiten zitten. En misschien tussendoor nog wel even een tukkie. Want ik ben écht heel moe….