Ik ben verkouden… Snipverkouden… Alweer… Eerstvolgende mogelijkheid om te testen? Maandag in Zoetermeer. Ik word al moedeloos als ik het zie staan. Aangezien ik maandag voor allerlei testen naar de cardioloog moet, is dat helaas te laat. En dus moest ik vanmorgen bellen. Eerst met de huisarts.
Lees verder “Moedeloos…”
Emotie Shopping… Dat heb ik vandaag gedaan. En voor iedereen, die denkt, dat ik vooral veel schoenen, kleding of lekkere repen chocolade heb gehaald… Nee, niet echt. Vandaag deed ik boodschappen. De gewone boodschappen. Ademloos heb ik toegekeken hoe dat gaat op dit moment.
Lees verder “Emotie Shopping”
Vanmorgen was ik heel vroeg wakker. Terwijl het zonlicht langzaam door mijn gordijnen sijpelde, zag ik één van mijn katten naar me kijken. Hij heeft altijd direct in de gaten, dat ik “eindelijk” wakker word. Ik rek me even uit en voel aan alle kanten de vermoeidheid en pijn. Het is rond 6 uur en ik hijs mezelf overeind om mijn katten naar buiten te laten. Terwijl ik de achterdeur open, komen de zonnestralen en een zwoel windje op me af…
Van verbinding naar verwijdering?
De laatste tijd word ik uitgemaakt voor domme koe en mak schaap, wat met de regels meeloopt. Niet letterlijk, hoor, maar wel indirect door mensen, die de regels van nu, in deze Corona tijd, onzin vinden. De regels, die met voeten worden getreden in Amsterdam op de Dam. Vanwege een demonstratie om aan te geven, dat Black Lives Matter. En dan die BOA’s, die gewoon hun werk willen doen. Netjes vragen of mensen zich aan de regels houden en dan in elkaar worden geslagen. Is er nog wel iets wat respect verdient in de tijd waarin we nu leven? Heeft de verbinding plaatsgemaakt voor de verwijdering? Lees verder “Over respect gesproken…”
Vandaag is het precies 6 jaar geleden, dat ik te horen kreeg, dat ik kanker had. Alweer 6 jaar en ook nog maar 6 jaar… Die dag werd de bodem onder mijn voeten vandaan geslagen en had ik er geen enkel besef van, dat mijn nieuwe normaal toen een begin maakte. Ik had geen enkel besef, dat mijn leven compleet zou veranderen. Gelukkig maar… Lees verder “Mijn nieuwe normaal”
Ik kan me er al dagen van tevoren op verheugen…. Notttt…. De boodschappen…. Eerlijk gezegd zit ik er alweer dagenlang tegenop te hikken. Maar nu begint alles echt op te raken en zal ik toch echt een keertje moeten gaan. Ik bleef het maar uitstellen. Vroeg aan die of gene of ze melk of brood mee wilden nemen en was bezig mijn vriezer leeg te maken. Onder het mom van: dan kan ik hem schoonmaken binnenkort. En eigenlijk als smoes om vooral niet te hoeven gaan. Inmiddels merkte ik alleen wel, dat Sem ook knikkende knieën begon te krijgen voor allerlei dingen, dus leek het me tijd voor actie. Voor een militair geplande actie welteverstaan… Lees verder “Boodschappen – een militaire operatie…”
Toon Hermans zei ooit: “Niets is zo bijzonder als het gewone”. En wat had hij gelijk! Ik ondervond dat jaren geleden al. Door kanker veroordeeld tot weinig of niks kunnen. Nauwelijks in staat het einde van de straat te halen. Oh, wat kon ik verlangen naar “gewone” dagen…. En de geschiedenis herhaalt zich. Maar dan door thee….
Het gaat me niet in de koude kleren zitten dat virus. Op de één of andere manier kruipt het langzaam onder mijn huid. De onwerkelijkheidheid begint steeds minder onwerkelijk te worden. De gevolgen van dit Covid-19 beginnen steeds meer voelbaar te worden. En ik ben moe… Zo ongelofelijk moe… Het heeft zich opgestapeld. Totdat het water tot mijn lippen stond en er iets knapte vanavond. Lees verder “En dan knapt er iets…”
Het Corona virus… Gesprek en onderwerp van de dag. Voorzichtig en oplettend zijn lijkt me logisch in dit verhaal. Neem zoveel mogelijk voorzorgsmaatregelen, maar raak niet in paniek, lijkt me ook een goede boodschap… Vanmorgen ging ik “even” boodschappen doen, zoals wel vaker op vrijdagochtend. Deze keer was het toch iets meer een uitdaging dan anders. Lees verder “Hamstereeeen….”
Take 50 