We zwaaiden mijn vader uit. Sem en ik…. Sem op de arm van zijn trotse opa. De allergrootste vrienden van elkaar. En omdat ze allebei weer straalden (want ze waren weer bij elkaar), wilde ik een foto nemen. Dat geluksmomentje vastleggen. Het was al even geleden zo’n foto. Om de simpele reden, dat de mobiels nog niet uitgerust waren met camera’s. En zo’n foto dus met een fototoestel genomen moest worden. Maar dat toestel deed het niet…
Lees verder “Het leven is betrekkelijk…”
Vanmorgen was ik heel vroeg wakker. Terwijl het zonlicht langzaam door mijn gordijnen sijpelde, zag ik één van mijn katten naar me kijken. Hij heeft altijd direct in de gaten, dat ik “eindelijk” wakker word. Ik rek me even uit en voel aan alle kanten de vermoeidheid en pijn. Het is rond 6 uur en ik hijs mezelf overeind om mijn katten naar buiten te laten. Terwijl ik de achterdeur open, komen de zonnestralen en een zwoel windje op me af…
2019… Het jaar van afscheid nemen en nieuwe stappen. Het jaar, dat we volkomen onverwachts afscheid moesten nemen van onze mr. Blue Eyes, Klieko. Wat een verdriet (en nog) om die grote kanjer, die onafscheidelijk was van Sem vanaf de dag, dat hij bij ons kwam. Zij aan zij slapend. Kliek net zo groot als mijn kleine mannetje van net 4. Zo’n lief en zorgzaam karakter had hij… Ons maatje….
2019… Ook afscheid nemen van de lagere school. Met een prachtige en bijzondere musical. Wat was ik trots op mijn mannetje. Wat leek hij groot. Maar wat bleek hij opeens nog harder te groeien op de middelbare school. En niet alleen in de lengte. Wat doet hij het goed. In het begin moesten we allebei onze draai vinden. Ik met loslaten en met de steeds veranderende lestijden. Sem met heen en weer fietsen, zijn huiswerk en alle nieuwe indrukken. Maar wat doet hij het mega goed allemaal…. En wat ben ik trots op mijn kereltje.
“Ik wens je veel vrouwenkracht”, zei hij, toen hij mijn verhaal van de afgelopen jaren had gehoord. En hoewel hij kort uitlegde wat hij bedoelde, drong het niet echt tot me door… Pas nu, zo’n 2 jaar later, vallen langzaam de kwartjes over wat hij me wilde vertellen… Lees verder “Vrouwenkracht”
December… Een maand om rekening mee te houden. Een maand van drukte, maar ook van stilte. Een maand van gezelschap, maar ook van eenzaamheid…. Lees verder “December blues….”
Vaderdag… Het blijft een beladen dag hier bij ons thuis. Sem heeft geen vader. Ik ben de allerliefste vader, die er bestond, bijna 7 jaar geleden verloren. En daarmee is Sem zijn opa-pappa kwijtgeraakt. Popa noemt hij hem inmiddels. Briljant bedacht vond ik. Dus die houden we erin. En toch was de week hiernaartoe meer beladen dan de dag zelf. “Belangrijk is niet de weg, die je gaat, maar het spoor wat je achterlaat” staat op zijn steen. En wow! Wat een spoor heeft mijn vader achtergelaten. Zo bijzonder…. Lees verder “Beeldbellen”
Ieder jaar bloeien er op Koninginnedag oranje klaprozen in onze tuin. We waren het eerste jaar in april aan het klussen. En die klaprozen waren een leuke verrassing….
Op deze Internationale Vrouwendag vieren we alle vrouwen van de wereld. Van die kanjers, die we allemaal kennen van de strijd, die ze leverden voor onze rechten. Tot die kanjers, die niet beroemd en bekend zijn, maar met recht wat extra aandacht verdienen vandaag… Lees verder “Voor kanjers en bikkels”
Ik moet me een tikkie rustig houden deze week… Even bijkomen van mijn operatie… Maar ja, na een ochtendje lekker in het zonnetje op de bank, gaan mijn handen wel weer jeuken… Lees verder “Paashaas in aantocht….”
Vandaag is het 8 maart. De dag, dat we Internationale Vrouwendag vieren… Door o.a. Facebook nu wat bekender aan het worden, maar volgens mij bij veel mensen onbekend. Alle vrouwen, die ooit bij Transworld Marine Agency in Rotterdam hebben gewerkt, kennen deze dag absoluut!
Lees verder “Internationale vrouwendag… Een dag om te vieren :)”
Take 50 