Vandaag is het precies 6 jaar geleden, dat ik te horen kreeg, dat ik kanker had. Alweer 6 jaar en ook nog maar 6 jaar… Die dag werd de bodem onder mijn voeten vandaan geslagen en had ik er geen enkel besef van, dat mijn nieuwe normaal toen een begin maakte. Ik had geen enkel besef, dat mijn leven compleet zou veranderen. Gelukkig maar… Lees verder “Mijn nieuwe normaal”
Ik kan me er al dagen van tevoren op verheugen…. Notttt…. De boodschappen…. Eerlijk gezegd zit ik er alweer dagenlang tegenop te hikken. Maar nu begint alles echt op te raken en zal ik toch echt een keertje moeten gaan. Ik bleef het maar uitstellen. Vroeg aan die of gene of ze melk of brood mee wilden nemen en was bezig mijn vriezer leeg te maken. Onder het mom van: dan kan ik hem schoonmaken binnenkort. En eigenlijk als smoes om vooral niet te hoeven gaan. Inmiddels merkte ik alleen wel, dat Sem ook knikkende knieën begon te krijgen voor allerlei dingen, dus leek het me tijd voor actie. Voor een militair geplande actie welteverstaan… Lees verder “Boodschappen – een militaire operatie…”
Toon Hermans zei ooit: “Niets is zo bijzonder als het gewone”. En wat had hij gelijk! Ik ondervond dat jaren geleden al. Door kanker veroordeeld tot weinig of niks kunnen. Nauwelijks in staat het einde van de straat te halen. Oh, wat kon ik verlangen naar “gewone” dagen…. En de geschiedenis herhaalt zich. Maar dan door thee….
Het gaat me niet in de koude kleren zitten dat virus. Op de één of andere manier kruipt het langzaam onder mijn huid. De onwerkelijkheidheid begint steeds minder onwerkelijk te worden. De gevolgen van dit Covid-19 beginnen steeds meer voelbaar te worden. En ik ben moe… Zo ongelofelijk moe… Het heeft zich opgestapeld. Totdat het water tot mijn lippen stond en er iets knapte vanavond. Lees verder “En dan knapt er iets…”
Het Corona virus… Gesprek en onderwerp van de dag. Voorzichtig en oplettend zijn lijkt me logisch in dit verhaal. Neem zoveel mogelijk voorzorgsmaatregelen, maar raak niet in paniek, lijkt me ook een goede boodschap… Vanmorgen ging ik “even” boodschappen doen, zoals wel vaker op vrijdagochtend. Deze keer was het toch iets meer een uitdaging dan anders. Lees verder “Hamstereeeen….”
Veroordeeld, voordat iemand ook maar iets weet over je situatie. Ken je dat?? Mensen hebben hun mening al gevormd,voordat ze überhaupt weten wat je hebt meegemaakt of hoe je je voelt… Of een vastgeroest idee hoe de wereld in elkaar zit… Ken je dat? Heel frustrerend vind ik het…Zo frustrerend,dat ik vanmorgen in dikke tranen zat bij de fysio…. Lees verder “Veroordeeld…”
“Als ik ooit borstkanker krijg, haal ze er dan maar af”, riep ik altijd. En oh, wat makkelijk gezegd. Want als je eenmaal voor die keuze staat, blijkt het toch niet zo makkelijk te zijn… Vandaag, vier jaar geleden lag ik bij te komen van een operatie van 9 1/2 uur… Lees verder “Afscheid…”
2019… Het jaar van afscheid nemen en nieuwe stappen. Het jaar, dat we volkomen onverwachts afscheid moesten nemen van onze mr. Blue Eyes, Klieko. Wat een verdriet (en nog) om die grote kanjer, die onafscheidelijk was van Sem vanaf de dag, dat hij bij ons kwam. Zij aan zij slapend. Kliek net zo groot als mijn kleine mannetje van net 4. Zo’n lief en zorgzaam karakter had hij… Ons maatje….
2019… Ook afscheid nemen van de lagere school. Met een prachtige en bijzondere musical. Wat was ik trots op mijn mannetje. Wat leek hij groot. Maar wat bleek hij opeens nog harder te groeien op de middelbare school. En niet alleen in de lengte. Wat doet hij het goed. In het begin moesten we allebei onze draai vinden. Ik met loslaten en met de steeds veranderende lestijden. Sem met heen en weer fietsen, zijn huiswerk en alle nieuwe indrukken. Maar wat doet hij het mega goed allemaal…. En wat ben ik trots op mijn kereltje.
Gisterenavond liet ze zich ontvallen, dat ze bami had gemaakt. Dat klonk al lekker, maar toen ze het woord Rendang liet vallen, liep het water in mijn mond… En dus beloofde ze, dat ik de volgende dag wat zou krijgen van die heerlijke maaltijd. Lees verder “Om je vingers bij op te eten…”
Daar ging hij dan afgelopen maandag. Op weg naar nieuwe avonturen. Op weg naar de middelbare school. Met een rugzak vol stapte hij op zijn nog net ietsje te grote fiets. Met de bibbers in zijn lijf. Mij nagelbijtend achter latend. Want wat een giga stap lijkt dit opeens. Lees verder “De allereerste keer”
Take 50 